هروقت ساعت ۱۰ونیم ، ۱۱ میرم بخوابم. یعنی کیفیت زندگیم به هر دلیلی افت پیدا کرده.
خیلی وقته هم که دلایلش به دانشگا و بیمارا برمیگردن. مسخرهس ولی یه لحظه از ذهنم رد شد کاش دلیلش چیز دیگری بود. بُعد دیگری از زندگی. اما بههرحال خداروشکر که نیست. حداقل فعلا.
به خودم میگم چیزای مهمتری تو زندگی وجود داره.
مهمتر از چیزایی که تمرکزم رو کم میکنن. خوابم رو بهم میریزن. و امیدوار بودن رو سخت میکنن.
تکرار این جمله آرومم میکنه. چون واقعا چیزای مهمتری تو زندگی وجود داره.🌟
وقتی برای خودم تکرارش میکنم، ذهنم به اندازه چند ثانیه خالیه. انگار انگشتم رو دکمه فوکوس-لاک دوربینه. و تا وقتی نگهش داشتم، هرچیزی رو نگاه کنم که عقب تر یا جلوتر از سوژهس واضح نیست.
تایم بیشتری برای نقاشی باید بذارم. تا در عمل حس کنم چیزای مهمتری تو زندگی وجود داره. نه اینکه نقاشی مهمتره، من مهم ترم. اینکه چند ساعتی که میخوابم کابوس نباشه مهمه. اینکه پیش عزیزانم که دوست دارم شجاعتمو ببینن اشکم در نیاد مهم تره. پس هرکاری که نشون بده دانشگا مهمترین چیز نیست، بله من بهش احتیاج دارم.